نبرد پرتغال و اسپانیا را نمی توان محدود به رونالدو و پیکه و یا خط میانی دو تیم دانست. اولین دیدار نیمه نهایی یورو ۲۰۱۲، نبرد استراتژی دفاع و ضد حمله برابر فوتبال مالکانه است. پرتغال با سیستم پایه ۳-۳-۴ که در اکثر دقایق دیدار ۱-۴-۱-۴ خواهد بود با استراتژی دفاع و ضد حمله به نبرد تیمی خواهد رفت که با سیستم ۱-۲-۳-۴ در زمین چیدمان می شود و با حملات تدریجی به سمت دروازه حریفان حرکت می کند.
فابرگاس یا تورس
تفاوت اسپانیا با تغییر مهاجم نوک ، بیش از آنکه کیفی باشد، فنی است. استفاده از فابرگاس ، اسپانیا را به تیمی تبدیل خواهد کرد با ۶ هافبک. در هر لحظه از دیدار، فابرگاس ، اینیستا و سیلوا در شرایط “پشت به دروازه حریف” بین خطوط پرتغال قرار خواهند گرفت و بازیکنانی که با حرکت طولی خود، یونیت دفاعی پرتغال را شکاف خواهند داد، مدافعین کناری و یا هافبکی از خطوط عقب تر خواهد بود. فابرگاس طعمه ای بر سر قلاب است که خط دفاع پرتغال را بر سر دو راهی قرار می دهد:
عقب بازی کنیم تا مانع رسیدن توپ به باکس خود شویم ؟ به مرکز میدان شیفت طولی شویم تا “گپ” بین دفاع و هافیک را از بین ببریم؟ یعنی منطقه کلیدی در حملات اسپانیا ؟
استفاده از فابرگاس مانند دیدار در برابر فرانسه به مدافعین کناری اسپانیا فرصت حضور در یک سوم دفاعی پرتغال را می دهد و این یعنی خطر بزرگ برای تیمی که گوش های تهاجمی اش نمی توانند و نباید تا نیمه زمین خودی عقب بیابند. عقب نشینی رونالدو و نانی ، نه امتیاز بزرگی در فاز تدافعی است و نه متناسب با برنامه ضد حملات این تیم. پس باید گفت : اگر خط دفاع پرتغال “بالا بازی کند” بزرگترین ریسک بنتو خواهد بود زیرا کانال های کناری برای مدافعین کناری اسپانیا آزاد خواهد شد.
استفاده از تورس به حملات اسپانیا عمق می دهد. با وجود تورس ، مهاجمی که رو به دروازه حریف بازی می کند، خط دفاع پرتغال عقب خواهد رفت و به همین نسبت یونیت دفاعی این تیم هم عقب تر خواهد رفت. و این یعنی دور شدن پرتغال از باکس اسپانیا و ریسک پایین تر ضد حملات این تیم برای اسپانیا. استفاده از تورس، عملا مدافعین کناری اسپانیا را کم اثر خواهد کرد زیرا با عقب بازی کردن ساختار دفاعی پرتغال، فضایی برای حرکات طولی مدافعین کناری اسپانیا باقی نخواهد ماند.
رونالدو و ضد حملات پرتغال
پرتغال با میانگین مالکیت ۴۶ درصد در چهار دیدار گذشته ، تیمی است با متمرکز بر زمانی که توپ در اختیار حریف است. مثلث میانی پرتغال (موتینیو ، مرالس و ولوس) مهارت دفاعی و توان جسمانی فوق العادی برای تحت فشار قرار دادن بازیکنان حریف در یک سوم میانی دارند و پس از تملک توپ، نانی و رونالدو در کانال های کناری بازیکنان هدف تیم در ضد حملات خواهند بود.
سئوال این جا است که : آیا مثلث میانی پرتغال می تواند در برابر ۶ هافبک اسپانیا مقابله کند؟
پرتغال با میانگین ۱۸ شوت ، ۸٫۳ شوت در چهارچوب ، ۴۲ حمله و ۳٫۳ شانس گلزنی در هر دیدار با وجود مالکیت پایین تر نسبت به اسپانیا در فاز تهاجمی موفق تر عمل کرده است. اسپانیا با میانگین مالکیت ۶۱ درصد ، ۱۷ شوت، ۱۱ شوت در چهارچوب ،۴۸ حمله و ۲٫۵ شانس گلزنی در هر دیدار، تیمی با المان های فوتبال مالکانه بوده است . ۳۲۱۱ پاس در برابر ۱۷۵۴ پاس پرتغال. آمار ۸۱ درصد پاس سالم اسپانیا برابر ۶۶ درصد پرتغال. تفاوت ها به دلیل استراتژی دو تیم است. فوتبال مالکانه، پاس های بالاتر ، درصد سلامت بیشتر پاس ها ، حملات بیشتر ، شوت های به سمت دروازه بیشتر ولی شانس های کمتر زیرا نسبت به استراتژی دفاع و ضد حمله، زمان بیشتری در اختیار ساختار دفاعی حریف برای سازماندهی قرار می گیرد و به همین نسبت در ضد حملات به دلیل تمرکز بر انتقال سریع و سرعت ، ریسک بالاتر خواهد بود و درصد اشتباهات بیشتر در پاس و دقت ضربات ولی به دلیل پریود زمانی کوتاه تری که صرف رسیدن به باکس جریمه حریف می شود، ساختاردفاعی حریفان بدون سازماندهی موثر و به همین دلیل شانس های گلزنی بالاتر.
ساختار دفاعی اسپانیا
در اسپانیا ، دفاع از حمله شروع می شود. حملات تدریجی به بازیکنان این تیم فرصت حمایت ۳ گانه ( از عقب، از عرض و از جلو ) را می دهد و مثلث های به شکلی بهم پیوسته در حملات دیده می شود. راس های عقب مثلث پس از تغییر مالکیت بعنوان مدافعین اول “فشار روی توپ” را به بهترین شکل ممکن اجرا می کنند تا مانع شکل گیری ضد حملات و حملات سریع حریف شوند. به همین دلیل اسپانیا پس از ۴ دیدار، کمترین گل خورده در تورنمنت را داشته است (۱ گل خورده) و به طور میانگین در هر دیدار تنها ۱٫۵ شانس گلزنی به حریف داده است در حالیکه پرتغال با ۴ گل خورده و میانگین ۲٫۵ شانس گلزنی در هر دیدار، با وجود استراتژی دفاع و ضد حمله ، ساختاردفاعی مستحکمی نداشته است. ساختار دفاعی اسپانیا باید با ضد حملات پرتغال مقابله کند و به طور خاص رونالدو.
برای پیروزی در این تقابل اسپانیا دو روش پیش رو دارد:
۱-فشار حداکثری روی توپ پس از تغییر مالکیت .
برای اجرای این دستور تاکتیکی، اسپانیا نیازمند استفاده از فابرگاس در پست مهاجم نوک است تا با ۶ هافبک در زمین مستقر شود و حملات با ریسک پایین تر ولی زمان بالاتر اجرا شود .
۲-هدف قرار دادن فضای بین مدافع کناری و رونالدو .
با توجه به وجود هافبک های میانی اسپانیا، هافبک میانی پرتغال نمی تواند فضای پشت گوش های تهاجمی این تیم را پوشش دهد و این فضا می بایست توسط رونالدو و نانی پوشش داده شود به همین دلیل تاکید بر این فضاها موجب می شود که کلیدی ترین بازیکن پرتغال از باکس اسپانیا دور شود.
سورپرایز بنتو
استفاده ار رونالدو بعنوان مهاجم نوک می تواند برنامه های دل بوسکه را با مشکل مواجهه کند. با این تغییر، سیستم پرتغال با وجود یک هافبک کناری در سمت چپ ( به جای رونالدو) به ۱-۴-۱-۴ تبدیل خواهد شد. رونالدو در برابر مدافعین میانی اسپانیا قرار خواهد گرفت که دور از باکس خود سازماندهی می شوند و البته مدافعین کناری که در حمله حضور دارنند، فضای مناسبی برای حرکات به کنار و یا در عمق رونالدو ایجاد می کند. استفاده از رونالدو بعنوان مهاجم نوک به پرتغال فرصت می دهد که ساختار دفاعی خود را دور از باکس جریمه مستقر کند تا بتواند “گپ” بین خطوط خود را از بین ببرد بدون اینکه نگران حرکات طولی مدافعین کناری اسپانیا باشد زیرا این اسپانیا و مدافعین کناری این تیم هستند که باید نگران حرکات رونالدو در فضای پشت آربلوا و آلبا باشند. کلید موفقیت پرتغال رونالدو است البته در پست مهاجم نوک
تبادل
لینک هوشمند
